Ultradźwięki czy kompresor?

Z uwagi na różnorodność schorzeń i wymagań odnośnie podawanych substancji leczniczych bardzo ważne jest właściwe dopasowanie sprzętu do potrzeb pacjenta.

Dostępne są trzy podstawowe grupy inhalatorów:

1.Inhalatory tłokowe (kompresory pneumatyczne)
2.Inhalatory ultradźwiękowe
3.Inhalatory “proszkowe” (kieszonkowe DPI) – leki ze specjalnie skonstruowanym inhalatorkiem dostępne na receptę w aptekach.
 

Inhalatory z grupy 1. i 2. umożliwiają “nebulizację”, czyli dostarczenie płynnego leku w postaci mgiełki do dróg oddechowych. Te inhalatory ułatwiają leczenie wziewne oraz pozwalają na łączenie leków i podawanie innych substancji wspomagających leczenie dróg oddechowych i ich profilaktykę.

1. Inhalatory pneumatyczne inaczej tłokowe, kompresorowe:

Omnibus BR-CN116; PROFESSIONAL BR-CN118; MONKEY MILO BR-CN001; SAMOLOT BR-CN133
 

najbardziej popularne, najwszechstronniejsze i umożliwiają podawanie drogą nebulizacji prawie wszystkich dostępnych leków, solanek, mgiełek, antybiotyków i innych substancji przeznaczonych do leczenia metodą nebulizacji (wziewną).
Nie ma tu żadnych przeciwwskazań– tzn. można stosować wszystkie substancje przeznaczone do inhalacji (w rozcieńczeniach zgodnych z instrukcją użycia tychże substancji).
Nie ma również ograniczenia wieku: od niemowląt do starszych osób oraz wymagań co do wydolności oddechowej. Nawet osoby o mniej wydolnym oddechu lub niewspółpracujący oddechowo mogą z powodzeniem korzystać z nebulizacji takim inhalatorem.
 

Inhalatory tłokowe są stosunkowo tanie i (jeśli wysokiej jakości) trwałe.

• można stosować wszystkie leki i substancje lecznicze

• bez ograniczenia wieku pacjenta

• trwalsze i tańsze niż ultradźwiękowe

• można zastosować dodatkowe akcesoria: końcówka donosowa, zestaw do płukania zatok

• łatwość wymiany filtrów powietrza

• niestety głośniejsze niż ultradźwiękowe

2. Inhalatory ultradźwiękowe:

różnią się od inhalatorów tłokowych (pneumatycznych) brakiem sprężarki (kompresora).
Charakteryzują się małym rozmiarem i cichą pracą. Ich wadą jest przede wszystkim znaczne ograniczenie leków, które można tą metodą podawać oraz wiek pacjentów. 
Nie są zalecanie do podawania steroidów, większości antybiotyków i innych zawiesin (np. budezonid) ani do stosowania u dzieci poniżej 1 roku życia.

Najważniejszym elementem takiego inhalatora jest przetwornica, dzięki której fale dźwiękowe rozpraszają lek na cząsteczki aerozolu. Niestety fale dźwiękowe niszczą struktury niektórych leków .
Produkowany aerozol ma również dużą gęstość, co może powodować podrażnienia układu oddechowego u dzieci.

• bardzo cichy

• szybka nebulizacja i możliwość regulacji prędkości nebulizacji

• ograniczony zakres stosowanych substancji: sól fizjologiczna i wybrane leki. Nie można stosować leków sterydowych i wielu antybiotyków

• nie można stosować u małych dzieci

• bardzo drogi w zakupie i eksploatacji (koszt akcesoriów)

• łatwa do uszkodzenia przetwornica- emiter ultradźwięków

• konieczność stosowania specjalnych “naczynek”
• nie ma możliwości podłączenia dodatkowych akcesoriów (np. końcówka do płukania zatok).

3. Inhalator DPI proszkowy:
 

to prosty inhalatorek, do którego wkłada się kapsułkę bądź tabletkę leku . Po naciśnięciu uwalnia się dawka leku – naciśnięcie pojemnika należy skoordynować z wdechem pacjenta (inhalacja). Z uwagi na konieczność koordynacji wdechowo-wydechowej niestety nie sprawdza się u osób niewspółpracujących (małe dzieci, osoby starsze) oraz u chorych z upośledzeniem oddechu.

Inhalatorek wraz z lekiem wydawany jest na receptę.